Bij de startfase van de NoordZuilijn werd al snel duidelijk dat het plan niet goed doordacht was:
Een rechte lijn dwars door de historische stad, maar dan zonder de totale afbraak van hele wijken zoals bij de Bijlmerlijn.
Dat was het hele denkproces.
Wij vonden het een kortzichtig ingenieurs-plan, dat geenszins rekening hield met de organische opbouw van Amsterdam.
Het was alsof de W-installateur de vrije hand had gekregen om een kostbaar grachtenpand van moderne ventilatie te voorzien.
Helaas werden vanuit de gemeente Amsterdam constructeurs en architecten bedreigt met uitsluiting als zij kritiek durfden te leveren.
Eén van de weinigen die dat wel durfde was de bekende constructeur Victor de Waal.
Hij vond dat de instabiele ondergrond onder de monumentale panden verzakkingen zou kunnen veroorzaken, hetgeen ook gebeurd is.
Specifiek hadden we de volgende bedenkingen:
1. De nieuwe lijn komt vrijwel evenwijdig met de enige bestaande lijn naar Zuid-Oost.
2. Enorme onbeheersbare aanlegkosten: het butget begon in 1999 bij 1,3 milard en eindigde in 2015 bij 6 miljard.
3. De grote aanlegdiepte gaf niet alleen dure stations en tunnels, maar ook enorme jaarlijkse energiekosten om het gewicht van miljoenen mensen 40 meter onder de grond te brengen en weer naar boven.
Daarom stelden wij voor om naar het voorbeeld van Parijs een ringlijn in de Singelgracht te leggen, waardoor alle oude stadspoorten en bestaande overstap-punten met bussen en trams aan elkaar gekoppeld konden worden.
Deze ringlijn kon met 19e eeuwse technieken in de grachten afgezonken worden, en op twee punten met de Noord-Zuidlijn verbonden.